Stormchase 2012: Zondag 10 juni (reis-/chasedag) – van Grand Forks, ND naar Webster City, IA (495 miles / 792 km)

Om 08:30 gaat onze wekdienst af en om 10:00 staan we weer ‘fris’ bij de bussen bij de Ramada Inn. De verkoudheid van Roelof begint gelukkig wat los te komen. Onze onderbenen zitten vol met vliegenbeetjes van de ‘Horse fly’; een zeer vervelend kreng dat als hij neerstrijkt, al na twee seconden prikt. Opgelopen in een grasveld tijdens de Venusovergang en gisteren bij de fotostops. Ach, beter dit dan een ‘Rattle snake’ of ‘Poision Ivy’ (die laatste even Google-len)! Het is zwaar bewolkt en een beetje fris, omdat er ’s nachts een paar buien zijn gepasseerd. Volgens George gaf er eenje om 05:30 uur een ‘very close lightning strike’ die het hele hotel wakker schudde. Behalve kamer 225, want wij lagen echter in een diepe roes en hebben niets gehoord. De George-briefing: het wordt een lange rit naar zuidoostelijk Minnesota, waar we een verzameling van buien zullen aantreffen, die waarschijnlijk veel met elkaar gaan samensmelten. Van noord-Minnesota tot aan Kansas is een een ‘Slight Risk Erea’ met een 5% tornadokans in Minnesota. Ook in Alabama en Missisippi trouwens, maar dat gaan we net niet halen. We rijden ook naar het zuiden, omdat daar de chaseomstandigheden beter zijn dan in het beboste noorden van de staat en omdat de ‘2 day and 3 day outlook’ een ‘Risk Area’ in Kansas, Okla en Texas laten zien.

Na een ontbijt bij hetzelfde restaurant als gisteravond (op zondagochtend extra druk), rijden we om 11:15 uur, onder een druppelende ‘overcast sky’, I29 op naar Fargo, ND. Bert begint alvast aan het verhaal van vandaag en daarna zetten we de blog-update van gisteren online. De webblog van George vindt je trouwens op: http://www.stormchaser.ca/Tornado_Chase_Logs/2012/Chase_2012.html
Bij Fargo, ND gaan we de staatsgrens over en rijden Minnesota in (onze eerste keer daar). We dalen verder af over de I94 en hebben een benzine- en snackstop (bijna iedereen neemt een hotdog) in Alexandria, MN. De bewolking begint iets te breken en het wordt warmer. De CAPE-waarden liggen zo rond de 2500 en de CAP is niet al te sterk, dus buien zullen we zeker hebben. Maar als om 15:00 uur de eerste cellen flink opbollen, zijn ze, zoals verwacht, erg talrijk en geven een weinig interessant uiterlijk. Maar het is nog vroeg en het bekende ‘Witching hour’ (ergens tussen 18:00 en 20:00 uur; het uur dat de buien het meest interessant worden) duurt nog enkele uren. De twee-bussen-tour rijdt verder zuidelijk over de I71 naar Willmar, MN, waar we bij een ‘Superamerica’-benzinestation gaan afwachten wat de ‘Severe thunderstorm watch’ ons gaat brengen. Na een half uur begint het er een beetje op te lijken, want enkele cellen worden op radar als ‘Severe’ aangeduidt en we rijden verder zuid. In het zuiden is de CAPE-waarde hoger en de CAP zwakker, dus meer kans op zware buien. Op radar zien we dat in een van de twee “Severe thunderstorm watch boxes’ zich veel chasers verzamelen, vooral lokale bevolking, die op een vrije zondagmiddag gaan chasen en de waarschuwing op het publieke ‘Spotters Network’ vermeld zien. Dat is het nadeel van in het weekend chasen; het kan druk worden, met soms zelfs filevorming.

Om 17:00 uur rijden we in Rosewood Falls, MN door het regenveld van de uitgekozen bui heen. Het wil nog niet echt lukken qua formaat (geen supercell) en rotatie blijft sowieso uit. De buienrij is veel te veel verspreid en individueel zit niet erg veel pit in. Verderop in het zuiden zijn grote cellen te zien en we rijden verder zuidwaarts. Rond 18:00 uur komen we de volgende staat aan: Iowa. Een eerste cel in de rij heeft op de radar net een ‘Severe warning’ op zich gekregen, gunstig dus. Maar als we na een korte pitstop de staatsgrens passeren, is de waarschuwing er alweer afgehaald. Wat overblijft is veel regen en een enkele ontlading, als we er dwars doorheen trekken. Een ‘Cloud-to-Ground’- exemplaar slaat zeer dichtbij de bus in op zo’n 500 meter. Om 19:00 uur rijden we de bui weer uit. Charles denkt nog even langs de volgende bui te rijden om nog een bliksemvertoning te bekijken, maar de bliksemactiviteit is na een half uur ver te zoeken. Helaas is vandaag ook als een teleurstelling afgelopen. We hadden te maken met een koufront uit het zuidwesten, dat niet de gewenste buieningrediënten gaf en een veel te verspreid was om rotatie te ontwikkelen. Rest Charles een onderkomen voor vannacht te vinden en het eerste telefoontje naar een Super8 in Webster City, IA is raak. We belanden na een kleine twee uur rijden in het centrum van de staat en ‘dineren’ bij de ‘Pizza Hut’ om 21:00 uur in Fort Dodge, IA. Dan door naar de Super8.

Misschien heeft de nacht nog een verrassing in petto, want een onweerscomplex stevent op de omgeving van Webster City af en we houden de camera’s met statieven in de aanslag. We zijn nog niet ingecheckt, of in het verre zuidwesten zien we het af en toe oplichten en vrijwel iedereen staat met camera en statief klaar aan de rand van het dorp. Na een kwartier is de gigantische bui ons op 10 km genaderd en is er om de seconden een ontlading te zien, met enkele zeer felle felle CG’s. Een regent licht, zodat Roelof, George en Charles onder een tanktrailer schuilen met hun camera’s. Bert staat met Eric en Fred in het vrije veld en poets af en toe zijn lens droog. De bui komt rap naderbij en na een half uur komt het regenveld, vooral gegaan door een snelle rolwolk, over ons heen en we moeten rennen naar de Super8 op 100 meter. We worden werkelijk overspoeld en een windveld maakt het helemaal gaaf. Wat een power heeft die bui zeg! Compleet zijknat komen we de entree binnen showen elkaars foto’s. George heeft 10 minuten later al een mooie stack gemaakt (zie zijn blog). In onze kamer maken we een selectie en om 00:30 uur vallen we toch nog tevreden in slaap. Voor nu dus... bye-bye!